Powinowactwo jadów Ciała chemiczne w większości mają powinowactwo do różnych tkanek i stąd różna wrażliwość tkanek na określone jady i rozmaitość obrazów chorobowych. Rozróżniamy więc: l) Jady protoplazmatyczne, jak np. chlor, benzol, saponina, kwas pruski, narkotyki, które uszkadzają samą komórkę przez działanie na jej składowe części. Jady te mogą albo rozpuszczać białka lub lipidy, albo … [Read more…]
Zachwianie równowagi kwasowo-zasadowej w ustroju w zaburzeniach wątroby dochodzi do skutku jeszcze, dlatego, że wątroba odgrywa dużą rolę w regulacji zawartości ciał mineralnych we krwi i w związku z tym w regulacji ciśnienia osmotycznego i onkotrycznego. Zmiana tej regulacji upośledza zdolność utrzymywania się wody w wątrobie. Zmiany ciśnienia osmotycznego i ontycznego, jako ściśle ze sobą … [Read more…]
W ujściach żył wątrobowych znajdują się dobrze rozwinięte mięśnie gładkie w postaci tzw. wałków Simondsa, które pełnią jakby rolę zwieraczy. Najlepiej są one rozwinięte u zwierząt mięsożernych. Skurcz tych wałków powoduje znaczne podniesienie się ciśnienia krwi w wątrobie, zastój i zagęszczenie krwi. Doświadczenia wykazały, że w przeciwieństwie do mięśniówki ścian żylnych wałki te kurczą się … [Read more…]
WPŁYW ZABURZEŃ CZYNNOŚCI WĄTROBY NA PRZEMIANĘ BARWNIKOWĄ Rola wątroby w przemianie barwnikowej ma zasadnicze znaczenie, gdyż gospodarka bilirubiną jest związana przede wszystkim z tym narządem. Rozpad krwinek czerwonych w wątrobie uwalnia hemoglobinę, z której odszczepia się reszta apeptydowa, czyli Hem jest barwnikiem pirolowym zawierającym żelazo dwuwartościowe. W dalszym przebiegu przemiany następuje odszczepienie żelaza związanego z … [Read more…]
Według jednego Minkowski tylko komórka wątroby jest zdolna przetworzyć hemoglobinę na bilirubinę. Ten pogląd został poparty doświadczeniem, że jady hemolityczne u gęsi po usunięciu wątroby nie wywołują źółtaczki, w przeciwieństwie do gęsi z pozostawioną wątrobą. Inny pogląd, również popart doświadczeniami, wyraża się tym, że bilirubina może powstać z hemoglobiny w układzie siateczkowo-śródbłonkowym. Stwierdzono mianowicie Mann … [Read more…]
Rozległa martwica wątroby, jeżeli nie doprowadzi do śmierci, powoduje zbliznowacenie ognisk martwiczych i blizny te oddzielają tkankę schorzałą od tkanki zdrowej, której nie dotknęła martwica. Ogniska martwicze, które w rozległej martwicy wątroby obejmują cały jej zrazik, nie mogą być zastąpione nową tkanką wątrobową, gdyż w związku ze zniszczeniem wszystkich elementów zrazika nie ma materiału do … [Read more…]
Długotrwałe działanie czynnika szkodliwego prowadzi do zwłóknienia wątroby. I Ostra rozległa martwica wątroby musi być jasno odróżniona od ostrej martwicy ograniczonej, która występuje znacznie częściej. Jedną z postaci martwicy ograniczonej, a mianowicie ostre zakaźne zapalenie wątroby, przebiegające pod postacią żółtaczki epidemicznej, obecnie uważa się za schorzenie samoistne. Martwicę wątroby zarówno rozległą, jak i ograniczoną wywołują … [Read more…]
Po zastosowaniu diety zawierającej małe ilości metioniny, a nie zawierającej cystyny, zmiany te nie wystąpiły, natomiast rozwinęła się ostra rozlana martwica. Należy, więc wnioskować, że doświadczalna rozległa martwica wątroby jest schorzeniem związanym z brakiem cystyny. Powstawaniu martwicy wątroby sprzyja brak tokoferolu, czyli witaminy E, czyniąc wątrobę bardziej wrażliwą na niedobór cystyny. Zmiany patologiczne znalezione przez … [Read more…]
MARSKOŚĆ WĄTROBY Przewlekłe schorzenia wątroby występują najczęściej w postaci tzw. marskości cirrhosis hepatis. Marskość wątroby jest wynikiem długotrwałego działania czynnika szkodliwego, pod wpływem, którego dochodzi do zniszczenia miąższu wątrobowego i rozrostu tkanki łącznej. W związku z różnym charakterem czynnika chorobotwórczego klinika odróżnia dwie zasadnicze postacie marskości wątroby, a mianowicie postać opisaną przez Laenneca i postać … [Read more…]
Wiele mutacji, które przyczyniają się do patogenezy ostrej białaczki szpikowej (AML), jest niezdefiniowane. Relacje między wzorcami mutacji a fenotypami epigenetycznymi nie są jeszcze jasne. Metody Przeanalizowaliśmy genomy 200 klinicznie opisanych dorosłych przypadków AML de novo, wykorzystując sekwencjonowanie całego genomu (50 przypadków) lub sekwencjonowanie całego eksonu (150 przypadków), wraz z sekwencjonowaniem RNA i mikroRNA oraz analizą … [Read more…]